Op zoek naar de stilte

Wie stilte zoekt, vindt wat is verloren – Mirjam van der Vegt

Onthaasten. Vertragen. Stilte. Slow living. Mooie woorden vind ik. Ze zijn misschien dan hip op het moment, dat neemt niet weg dat ze toch mooi zijn. Woorden waar ik mee bezig ben omdat ik verlang naar leven met aandacht. Toen ik een aantal jaren geleden op de stiltelijn van Mirjam van der Vegt stuitte was ik gefascineerd door wat ze schreef en deelde over stilte in je leven. Ik wilde er meer over lezen en ik voelde hoe het vanbinnen weerklank vond. Want dat snelle, volle leven –wat ik zelf ook een tijd had en nog steeds plan ik soms de weken te vol of ren ik te haastig rond– dat past eigenlijk niet bij me. Het kost me teveel; teveel energie, teveel vreugde, teveel slaap. En het brengt me onrust. Maar die stilte, de vertraging, het langzame leven, dat heeft aantrekkingskracht op me. Misschien romantiseer ik wel. Want in de vertraging en de stilte komen soms juist ook de niet zo fijne dingen aan de oppervlakte – maar het heeft wel diepgang. Voor mijn gevoel is het meer leven.

Dit voorjaar merkte ik dat ik het soms moeilijk vond om stil te staan bij het feit dat ik in verwachting ben, om het te voelen, om met aandacht te leven. Daarom plande ik elke dag in mijn agenda een halfuurtje rust in: tijd om stil te zitten, te mijmeren, te schrijven of wat te lezen op een moment dat ik even helemaal alleen was. En ik merkte dat me dat zo goed deed. Een moment op de dag om mijn lijf én mijn hoofd even tot stilstand te laten komen. In een podcast die ik deze week luisterde van Michelle van Dusseldorp hoorde ik ook weer hoe belangrijk dat is; momenten van ontspanning na inspanning. (Tip trouwens: Pro Life biedt een zomerprogramma Geloof & Gezondheid aan met iedere dag tips, inspiratie, podcasts en korte seminars rondom ontspanning, beweging, bezieling en voeding – interessant!).

Na het lezen van bovenstaande zal het je vast niet verbazen dat ik al jaren graag een keer naar een klooster wilde. Maar nooit zette ik de stap of kwam het er van, tot dit voorjaar. Het vorige jaar stopte ik met mijn baan als dyslexiebehandelaar, startte ik tekentuintje en ik raakte in verwachting – een tijd van veel veranderingen en ik verlangde naar rust voor reflectie. Na veel zoeken en dubben kwam ik uiteindelijk uit bij een retraite in De Wittenberg. Geen klooster dus, maar een bijbelschool. Je kunt er deelnemen aan een groepsretraite of gewoon zelf in je eentje gaan en dat laatste is wat ik deed. Wat een fijne, mooie plek om heen te gaan. Er heerst rust, de gezamenlijke ruimtes zijn warm en sfeervol ingericht, de grote tuin en de bossen eromheen zijn prachtig, de privékamers rustig en sober. De tijd die je er doorbrengt vul je zelf in, maar je kunt iedere dag op drie momenten deelnemen aan de getijdengebeden; momenten waarop uit de Bijbel wordt voorgelezen, een lied wordt geluisterd, een tijdje in stilte wordt gezeten. Ik nam deze twee dagen de tijd om te reflecteren op tekentuintje, na te denken over thema’s die me de afgelopen maanden bezighielden, te schrijven en stille tijd te houden. En het was goed en fijn om daar in stilte en rust te kunnen zijn en hier de tijd voor te kunnen nemen. Ik denk dat een retraite niet per se noodzakelijk zou hoeven of moeten zijn en het juist heel belangrijk is om in je dagelijks leven genoeg tijd in te ruimen voor stilte. Maar ik vond het toch heel fijn om op een plek te zijn waar geen dagelijkse klusjes me afleidden en er geen enkel beroep op me gedaan werd, maar ik zomaar aan tafel kon schuiven en alle tijd zelf in kon delen.

Terug thuis stapte ik zo weer in het dagelijkse ritme van het leven. Maar dat was ook goed. Ik vind het niet altijd even gemakkelijk om inzichten of voornemens mee te nemen weer dat dagelijkse leven in – al te snel vergeet ik het of sneeuwt het gewoon onder. Toch merk ik dat wat er in mijn stille tijd daar uitsprong, vaker terugkomt en me dan opnieuw laat zien wat belangrijk is. Één ding wat daar tot me sprak is het beeld van de boom. Een boom, geworteld aan het water van God. Geworteld zijn in Gods liefde. Geworteld zijn in Zijn Woord. Vruchtdragen voor Hem, vanuit wat Hij geeft. Omdat Hij de Bron van leven is. En omdat dat vrijheid geeft – vrij zijn in Hem. En ik vind het fijn om dat mee te kunnen nemen, om mezelf eraan te blijven herinneren, om op terug te vallen. Vaak genoeg voel ik me dor en droog. Twijfels, angsten, zorgenmakerij of gewoon druk bezig zijn met van alles en nog wat drogen me uit. Maar altijd is er dat levende water te vinden als ik op zoek ga en er de tijd voor neem. God is genoeg en geeft genoeg, Hem heb ik nodig elke nieuwe dag.