'The sun was warm but the wind was chill.You know how it is with an April day.'

Vorsende blikken en keurende ogen, ik word gewogen en hoe ik bevonden word, zal nog moeten blijken. Want ja, ik heb een volkstuin en daarbij hoort ook een tuindersvereniging en de volkstuinderscultuur. Vriendelijke groeten, gezellige kletsmomenten, een zwaai op afstand, tuinjargon, weersbesprekingen en tuinen kijken. Gepensioneerde mannen zijn oudgedienden, al jaren tuinierend. Ze hebben door schade en schande ondervonden wat werkt en wat niet. Er lopen jongere mannen en vrouwen die zich ook al hebben bewezen, hier en daar zie ik de mooiste kassen waar ik nog slechts van dromen kan. En ik, ik ben een nieuweling - een jonge nieuweling nog wel. 

De weken vlogen voorbij, gevuld met allerlei verschillende dingen. Ik heb veel gemaakt en getekend voor Tekentuintje, we zijn steeds weer een beetje meer buiten in de tuin en er borrelen allemaal plannetjes. Tussendoor zat ik steeds al te peinzen wat voor blog ik nou toch eens zou schrijven; een maandoverzicht, of wat over de tuin. Het werd weer een verzameling, een verzameling moois.

Januari – frisse moed, een schone lei. De dagen worden langer, het licht neemt toe. Het jaar is nieuw en vers. Januari klinkt voor mij als een maand om de dagen op te schudden en uit te kloppen, ruimte te maken. En tegelijk zitten we nog een tijdje in de winter en heb ik vaak zin om binnen te blijven tegen de kou en de donkerte van nog steeds korte dagen.

Deze laatste maanden van het jaar – bol staan ze van mooie spullen en gezelligheid. En laat dat nou vaak een beroep doen op iets in mij. Ik kreeg een hele stapel mooie cadeaus van mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag, ik was er heel blij mee en ik houd van knusse kneuterigheid in huis. En toch, toch geeft het soms zo’n gevoel van onbehagen. Onbehagen als bezig zijn met mooie spullen wringt met wat er allemaal gebeurt aan leed en pijn. Onbehagen over het hebben van die spullen, al dat consumeren. Koopvee zijn we zegt Otto de Bruijne in een podcast. Toen ik hem dat hoorde zeggen, bleef het haken. Koopvee. Er wordt getrokken aan ons, door de reclame en op social media, door mooie plaatjes en spullen van anderen.

Op een zonnige herfstdag in een verpleeghuis ontmoette ik haar, zomaar terwijl ik op bezoek was bij iemand anders. Een oude dame. Ze wandelde langs – zag mijn dochtertje lopen en was verrukt om hier in haar verpleeghuis een lief, mooi, klein meisje te zien. Zulke mooie rode wangen. Zo jong. Zo’n zachte berenjas. Ze wandelde verder, aan de arm van verpleegster.

Na het schrijven van mijn vorige verzameling-moois-blog heb ik bedacht dat ik er soort van rubriek van ga maken – een paar keer per jaar een zintuiglijke ronde moois. Toen ik een tijdje geleden aan dit schrijfsel begon, voelde ik echter twijfel opkomen: is dit niet een beetje teveel feelgood? Mijn mooie fijne dingen delen alsof er geen leed wordt geleden om me heen, alsof er niet gevlucht wordt en gehuild. Of alsof mijn leven een aaneenschakeling is van mooie dingen die ik meemaak en tegenkom. Het tegendeel is het geval – want vaak genoeg faal en struikel en modder ik voort. Soms is het ook goed om dat te benoemen, zodat we van elkaar weten dat we daarin niet alleen zijn – al te snel verkijken we ons op fijne plaatjes of mooie woorden. En toch, toch schrijf ik over dit moois om allerlei redenen. Omdat dit ook het leven is en ik denk dat het goed is om al die alledaagse zegeningen en geluksmomenten te zien en te tellen en omdat ik ook gewoon van dit soort feelgoodschrijfsels houd en ik hoop dat je er wat inspiratie in vindt. Opnieuw een verzameling dus van allerlei alledaagse geschenken en mooie dingen die ik de afgelopen maanden zag of tegenkwam.

Soms kan ik een beetje wegzinken in weemoed of melancholie. En dat gevoel kan dan twee kanten opgaan. Een mooi gevoel van weemoed dat ik ervaar bij natuurschoon, voorbije gouden momenten, de herfst of bij sommige liedjes van Elly en Rikkert. Maar er is ook het melancholisch weemoedige gevoel dat ik ervaar als ik gebrokenheid zie, tekort ervaar.

"Some days in late august at home are like this, the air thin and eager, with something in it sad and nostalgic and familiar"

We lezen niet de woorden

Vandaag een verhaal met een verzameling van moois. Ik zat wat te peinzen voor een blog en opeens bedacht ik dat ik het altijd zo leuk vind om bij anderen te lezen waar ze van houden en wat ze mooi vinden, wat ze graag luisteren of lezen. En nu schrijf ik dus een verhaaltje over mooie dingen die ik de afgelopen maanden zomaar tegenkwam, allerlei alledaagse geschenken.

“Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd.” - Prediker 3