“Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd.” - Prediker 3

Het licht is er weer. Het was er al natuurlijk, maar het is er weer meer. En ik merk dat ik er van opleef, zoals zoveel mensen. Meer licht in de ochtend. Meer licht in de avond. Meer zon op mijn huid. Lichter licht in huis. Ik houd van het licht. Hoe het valt, hoe het soms breekt, hoe het stofjes laat zien dansen. Ik houd ervan, hoe het schaduwen creëert en een zachte gloed geeft.

Het is een wat lange blog deze keer, maar ik wil heel graag wat met jullie delen over de adventskalender die je in mijn webshop kunt vinden én over hoe je die adventstijd vorm zou kunnen geven als je daar een beetje zoekend in bent. Het is namelijk ontzettend waardevol om de periode van advent samen bewust te beleven.

U heeft mij zelf gevormd,

Het voelt heel onvoorstelbaar dat het al bijna een jaar geleden is dat tekentuintje vaste vormen kreeg. Mijn baan was opgezegd, de laatste dyslexiebehandelingen gegeven en de zomervakantie begonnen. Ik was bezig met de inschrijving bij de KvK, het maken van de website, en het maken en afronden van de kaartjes en posters die in de webshop zouden komen. Het voelde toen onwerkelijk dat ik echt gestopt was met mijn baan en hiermee verder zou gaan. En het voelt nu een beetje onwerkelijk dat er een jaar voorbij is gegaan waarin ik niet buitenshuis werkte, maar thuis aan tekentuintje. Maar het was een goede keuze, het deed ons goed dat er meer rust kwam. Evengoed was het een jaar vol veranderingen. Waar ik in het begin druk was met het bijhouden van de webshop, de eerste bestellingen en de kerstkaarten en adventskalender, wilde ik in de maand januari een pauze inlassen om tijd te besteden aan reflecteren en nadenken over het verdere verloop.

O, ik vind het zo heerlijk dat de lentemaanden zijn aangebroken en het tuinleven weer helemaal op gang komt. Er valt altijd wel wat te doen in de tuin en omdat ik ervan houd om daarin bezig te zijn heb ik dan ook een mini-moes-en-pluk-tuintje. Niet dat ik er ervaren in ben of dat het allemaal lukt hoor, helemaal niet zelfs, maar al doende leer ik. Zo bedacht ik vorig jaar een moestuinplannetje voor het deel van de tuin dat aan onze veranda grenst – ik puzzelde, tekende, woelde met mijn handen in de aarde en zaaide. Helaas bleek het toen de bomen vol in het blad kwamen veel te schaduwrijk. In allerijl plagde ik in juni daarom nog een zonnig stukje van ons gras af en verhuisde een deel van de plantjes. Dit jaar ben ik gelijk op die plek begonnen. Afgelopen zomer en najaar tekende ik alweer van alles en ik snoepte nog een stukje van het gras af. Het oude moestuindeel is nu voor een deel ingezaaid met gras dat net opkomt en deels hebben we er een border met mooie schaduwplanten aangeplant. Wat een puzzel om te bedenken welke planten er waar in gaan komen, maar zo leuk om te doen: geraniums, aster, persicaria, thalictrum, anemonen en astilbe staan er onder andere in. En het is zo’n feest om nu te zien dat alles groeit, de eerste knoppen open zijn gegaan en de plantjes beginnen te bloeien – elke dag kijk ik even om ervan te genieten.

Het is weer langer licht en na het avondeten stapte ik pas de deur uit voor een wandeling. Het was best even geleden dat ik dit rondje alleen liep. Vorig jaar rende ik het, maar dat ligt alweer een tijdje stil. Na de eerste drie taaie maanden van mijn zwangerschap ben ik eigenlijk al heel blij dat ik weer beweeg en buiten kom. En ik probeer elke week een paar keer een lange wandeling te maken. Meestal is dat met mijn dochtertje, of manlief, of een vriendin. Maar vandaag dan eens alleen en ik voelde weer hoe fijn dat is – wandelen in mijn eentje.

Ooit las ik eens over iemand die gestopt was met het wassen van haar haren, wat even doorbijten was maar daarna een prachtige volle bos haar opleverde. Dat fascineerde me en ik dook in meer van dit soort verhalen, maar durfde het experiment zelf uiteindelijk niet aan (de griezelverhalen over wekenlange vette plukken weerhielden me ervan). In de loop van de jaren las ik echter meer over de nadelen van onze vloeibare shampoos:

Wat in mijn kledingkast ligt, is door iemand gemaakt - het is door verschillende makers-handen gegaan en door mensen in elkaar gezet. Ooit dacht ik daar niet of nauwelijks over na. Maar toen ik studeerde kwam het nieuwsbericht over ingestorte kledingfabrieken in Rana Plaza langs en ik was geschokt dat daar in blijkbaar erbarmelijke omstandigheden onze kleding werd gemaakt. Ik begon me een beetje te verdiepen in de kledingindustrie en kwam in eerste instantie nog niet verder dan een zwarte lijst van merken die volgens 'rank a brand' (dat is een merkchecker, tegenwoordig heten ze 'Good On You' en vind je ze hier) het laagst scoorden. Daar wilde ik geen kleding meer kopen. In de loop van de jaren kocht ik af en toe een fairtrade kledingstuk, maar echt een gewoonte was het nog niet. Totdat ik samen met mijn schoonzusje de documentaire The True Cost keek – het raakte me: de slechte omstandigheden, de vervuiling, de nare behandelingen van de fabrieksarbeiders, het consumentisme in onze westerse maatschappij. Een vrouw die in een kledingfabriek werkt, zegt in die documentaire: ‘Ik geloof dat deze kleren geproduceerd zijn met ons bloed’. Dat kwam binnen en daar ging bij mij een knop om: ik wilde het echt anders doen. Want ik zag hoe het zat: mijn leven hier is echt verbonden met de levens van mensen daar door de keuzes die ik maak. Wat ik aan kleding koop, doet er dus toe.

Een blog op de valreep van het oude jaar. De laatste weken van november en het begin van december waren vol, vol met tekenen voor kerst en de adventskalender, het verwerken van bestellingen, tijd die opging aan allerlei andere dingen en daar tussendoor verhalen en gedachten over het lijden ver weg en ook dichtbij om me heen. Er ontstond een beetje slapeloosheid, een beetje stress en een bijbehorende vicieuze cirkel met een down gevoel. Niet dramatisch hoor, maar ook niet fijn. Ondertussen slaap ik gelukkig weer goed en voel ik me beter, maar toen ik erin zat dacht ik: ik verlang naar een beetje ruimte en om straks even geen teken-druk te hebben. En zo groeide er een idee waarvoor ik een zetje kreeg toen ik het boek De kracht van rust van Mirjam van der Vegt las: ik ga in januari een maand lang niet werken aan nieuwe op-maat-opdrachten. (Dat betekent niet dat je me niet kunt mailen hoor, ik ben gewoon bereikbaar, maar wel dat ik pas in februari zal beginnen aan iets nieuws). En om de lege ruimte die dan ontstaat niet zomaar doelloos op te laten vullen, besloot ik er ook maar bij om instagram een paar dagen per week te blokkeren.