Het licht begint te wandelen door het huisen raakt de dingen aan – Ida Gerhardt

De eerste maanden van dit jaar waren stil hier op tekentuintje – maar niet minder in ons huis. Afgelopen oudejaarsavond werd onze zoon geboren, Abel. Wat een zegen en wat zijn we allemaal dol op hem! Die eerste maanden vind ik alleen ook altijd heel intens en ruimte voor tekenen was er dus niet of nauwelijks. Sinds een aantal weken lukt dat wel weer hier en daar en ik heb zelfs al een geboortekaartje mogen tekenen – zo leuk als daar weer een aanvraag voor binnenkomt :). Langzaamaan probeer ik dus de tekentuintjedraad op te pakken en daarom ook weer eens een blog.

Zolang het kan, zolang het mag

Soms vergeet ik tussen al het andere dat ik ook nog graag iedere maand een blog wil schrijven, vandaar dat ik er steeds weer op de valreep nog mee kom. Niet dat ik nou zo druk ben hoor, maar het leven van alledag is gewoon gevuld met allerlei bezigheden en dingen die aandacht vragen en dan schuift dit nog weleens naar de achtergrond. Toen ik er over nadacht had ik zin om weer eens een zintuiglijk rondje moois te verzamelen. Omdat er zoveel moois te zien en vinden is, juist ook in dat alledaagse leven.

Wij denken dat wij het zijn die voor onze tuin zorgen, maar het is natuurlijk de tuin die voor ons zorgt - Jenny Uglow

'The sun was warm but the wind was chill.You know how it is with an April day.'

Vorsende blikken en keurende ogen, ik word gewogen en hoe ik bevonden word, zal nog moeten blijken. Want ja, ik heb een volkstuin en daarbij hoort ook een tuindersvereniging en de volkstuinderscultuur. Vriendelijke groeten, gezellige kletsmomenten, een zwaai op afstand, tuinjargon, weersbesprekingen en tuinen kijken. Gepensioneerde mannen zijn oudgedienden, al jaren tuinierend. Ze hebben door schade en schande ondervonden wat werkt en wat niet. Er lopen jongere mannen en vrouwen die zich ook al hebben bewezen, hier en daar zie ik de mooiste kassen waar ik nog slechts van dromen kan. En ik, ik ben een nieuweling - een jonge nieuweling nog wel. 

De weken vlogen voorbij, gevuld met allerlei verschillende dingen. Ik heb veel gemaakt en getekend voor Tekentuintje, we zijn steeds weer een beetje meer buiten in de tuin en er borrelen allemaal plannetjes. Tussendoor zat ik steeds al te peinzen wat voor blog ik nou toch eens zou schrijven; een maandoverzicht, of wat over de tuin. Het werd weer een verzameling, een verzameling moois.

Januari – frisse moed, een schone lei. De dagen worden langer, het licht neemt toe. Het jaar is nieuw en vers. Januari klinkt voor mij als een maand om de dagen op te schudden en uit te kloppen, ruimte te maken. En tegelijk zitten we nog een tijdje in de winter en heb ik vaak zin om binnen te blijven tegen de kou en de donkerte van nog steeds korte dagen.

Deze laatste maanden van het jaar – bol staan ze van mooie spullen en gezelligheid. En laat dat nou vaak een beroep doen op iets in mij. Ik kreeg een hele stapel mooie cadeaus van mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag, ik was er heel blij mee en ik houd van knusse kneuterigheid in huis. En toch, toch geeft het soms zo’n gevoel van onbehagen. Onbehagen als bezig zijn met mooie spullen wringt met wat er allemaal gebeurt aan leed en pijn. Onbehagen over het hebben van die spullen, al dat consumeren. Koopvee zijn we zegt Otto de Bruijne in een podcast. Toen ik hem dat hoorde zeggen, bleef het haken. Koopvee. Er wordt getrokken aan ons, door de reclame en op social media, door mooie plaatjes en spullen van anderen.

Op een zonnige herfstdag in een verpleeghuis ontmoette ik haar, zomaar terwijl ik op bezoek was bij iemand anders. Een oude dame. Ze wandelde langs – zag mijn dochtertje lopen en was verrukt om hier in haar verpleeghuis een lief, mooi, klein meisje te zien. Zulke mooie rode wangen. Zo jong. Zo’n zachte berenjas. Ze wandelde verder, aan de arm van verpleegster.