Soms kan ik een beetje wegzinken in weemoed of melancholie. En dat gevoel kan dan twee kanten opgaan. Een mooi gevoel van weemoed dat ik ervaar bij natuurschoon, voorbije gouden momenten, de herfst of bij sommige liedjes van Elly en Rikkert. Maar er is ook het melancholisch weemoedige gevoel dat ik ervaar als ik gebrokenheid zie, tekort ervaar.
En soms grijpt dat me zomaar beet – al dat tekort. Mijn tekortschieten als ik geïrriteerd ben, uit mijn slof schiet, iemand geen recht doe of niet genoeg aanwezig ben of help. Mijn gevoel van tekort aan slaap, energie, vrijheid. Waar een schuldgevoel zich overheen stapelt – want ik heb toch zoveel en ik kan toch beter. De laatste tijd leer ik er meer over, hoe het gevoeld mag worden en dat het er allemaal mag zijn. Alle emoties die aandacht vragen, zonder innerlijke veroordeling of kritiek maar in mildheid ontvangend. Het is een grote kunst om dat ook te leven en dat vraagt steeds weer oefening, dus stap voor stap mag ik gaan.
Wat mij de afgelopen maanden in die woeligheid meerdere keren trof is dit: de Heere is mijn Herder, het ontbreekt mij aan niets – psalm 23. Als Hij mijn Herder is, is er overvloed. Dan heb ik alles omdat Hij alles is. Al ontbreekt het me aan zoveel, dan ontbreekt het me toch aan niets omdat Hij er is. Een raadselachtig geheim is het. Een geheim waar ik steeds een klein glimpje meer van mag ontdekken.
Ooit leerde ik dat hart, hoofd, handen en ziel allemaal aandacht behoeven en er een zekere balans in nodig is. Gevoelens hebben het nodig om gevoeld, doorvoeld te worden. Het gaat me er dus niet om ze weg te poetsen of erover heen te leven, maar ik denk dat het helpend kan zijn om na te gaan of je hart, hoofd, ziel of handen misschien iets nodig hebben.
Laten we onze ziel voeden met het woord van God. Het zoeken bij Hem. Naar buiten gaan om de tuin te ruiken en bloemen te bewonderen, de natuur in omdat het onze ziel kan kalmeren en we daar ook God kunnen aantreffen in de schoonheid die Hij schiep.
Het is goed om ons hart te verbinden met lieve anderen om ons heen. Iemand op te zoeken om je verhaal kwijt te kunnen, die werkelijk naar je luistert en met je meeleeft. Dat lukt niet altijd direct in het echt, maar een appje of belletje is soms ook genoeg om je hart te luchten en je weer even verbonden te weten.
We kunnen onze handen goede bezigheden geven – iets moois maken door te tekenen of knutselen, wat lekkers koken of bakken, tuinaarde in je handen voelen, een warme douche nemen, fijne muziek luisteren, wandelen en de zon of regen op je gezicht voelen.
En met ons hoofd mogen we denken, beschouwen of op zoek gaan naar wijsheid – iets lezen, wat schrijven, overpeinzen, inzichten opdoen.
Als ik de ruimte neem voor al die facetten van mijzelf, dan kan er soms iets verschuiven. Mijn gevoel van tekort is daarmee niet zomaar weg, maar komt toch in een ander licht te staan als ik bedenk wie God voor me is. En als ik me verbind, voel ik me gezien en gehoord. Als ik bezig ga, wordt mijn aandacht op het goede gericht, er komt meer helderheid, of... Maar niet altijd. Want het leven is en blijft gebroken, niet maakbaar. We reiken naar meer heling en naar bloei en groei en we weten tegelijkertijd dat de rauwe rafelrandjes zullen blijven totdat de nieuwe hemel en de nieuwe aarde er zijn. En toch, toch kunnen we zoeken naar wat we nodig hebben, onze aandacht op het goede richten en is God ook vandaag in ons hier en nu aanwezig.
Reactie plaatsen
Reacties
Echt prachtig Roel. Ik kan er in mee voelen.
♥