De eerste maanden van dit jaar waren stil hier op tekentuintje – maar niet minder in ons huis. Afgelopen oudejaarsavond werd onze zoon geboren, Abel. Wat een zegen en wat zijn we allemaal dol op hem! Die eerste maanden vind ik alleen ook altijd heel intens en ruimte voor tekenen was er dus niet of nauwelijks. Sinds een aantal weken lukt dat wel weer hier en daar en ik heb zelfs al een geboortekaartje mogen tekenen – zo leuk als daar weer een aanvraag voor binnenkomt :). Langzaamaan probeer ik dus de tekentuintjedraad op te pakken en daarom ook weer eens een blog.
Mei alweer, ik kan me zo blijven verbazen over de voorbijgaande tijd. Hoe snel ze gaat en wat er verandert. C. S. Lewis schrijft:
‘Isn’t it funny how day by day nothing changes, but when we look back everything is different’.
Ja, de dagen gaan gewoon voorbij en we doen wat we moeten doen, maar ondertussen vliegt de tijd en verandert er genoeg. Baby’s groeien en pakken zomaar al dingen vast, kleuters groeien en worden lang en blijken al over van alles mee te kunnen praten, peuters groeien en krijgen langere staartjes en worden wijzer en grappiger. Ik probeer steeds meer om ook juist aanwezig te zijn nu, in dit moment, en te zien hoe ze groeien en groter worden. In de waan van de dag is het soms gemakkelijk om bezig te zijn met alles wat er langskomt en aandacht vraagt en wat gedaan moet worden. Maar ik wil blijven zien welke schoonheid er vlak voor mijn neus te vinden is. En tussen de bedrijven van alledag door wordt er gemijmerd en nagedacht over bezit en geld en onze aardse dromen en hoe zich dat tot elkaar verhoudt, over wat we wel en niet nodig hebben, over wat leven van genoeg is en wat nu werkelijk onze aandacht en tijd en energie verdient. Want ik wil me niet mee laten slepen door enkel de dingen van hier beneden – mijn schatten niet hier te verzamelen, maar in de hemel – en dat is steeds opnieuw weer iets om mezelf aan te herinneren; daarom schreef ik het op, een kaartje voor in de keuken en ik maakte er ook een insta-plaatje van.
Ondertussen heeft de lente haar intrede gedaan, wat heerlijk! Ik genoot van bloesemende bomen, de eerste warme zonnestralen, op blote voeten buiten lopen en kopjes thee in de tuin. Wat een zegen altijd weer als de lichte zon onze dagen verwarmt en haar gouden stralen rondstrooit. Als al het frisse groen uitspruit en de eerste bloemen gaan bloeien. Ik zaaide het een en ander voor om straks in mijn volkstuin te planten, maar dat gaat nog niet van een leien dakje. Zaden die niet ontkiemden, slakken die de kleine plantjes opeten. Ik hoop dat ik ergens volgende week toch het een en ander in de tuin kan gaan zetten. Het moestuinseizoen ziet er wat anders uit met een baby erbij, waardoor ik wat minder makkelijk zomaar even naar mijn tuintje kan gaan. Maar ach, ik probeer het gewoon bij te houden, te zaaien en blij te zijn met wat er aan oogst zal komen.
Wat tekentuintje betreft, heb ik tijd besteed aan tekenen voor MUS, het ontwerpen van een trouwkaart en een geboortekaartje, het maken van een paar nieuwe kaartjes die in mijn webshop zullen komen en ik hoop binnenkort – samen met een vriendin – op een tuinfair hier in Veenendaal te staan. Daar heb ik erg veel zin in! Er liggen ook nog andere ideetjes te wachten, maar dat zal vast nog even duren want zoals ik al zei, de dagen vliegen voorbij.
Reactie plaatsen
Reacties