“Alles heeft zijn uur en ieder ding onder de hemel zijn tijd.” - Prediker 3
“These things were the beautiful, sometimes harsh, but always rhythmic backdrop in our days. Time was like music. It had a melody.” – Aards en hemels, Christie Purifoy
Seizoenen, het ritme van het jaar – ritme van ons leven. Mooi vind ik ze, de seizoenen, en bijzonder. Seizoenen in de natuur die elkaar opvolgen, van ontluiking en uitbundigheid, bloei en vrucht dragen, de oogst en daarna het uitbloeien en afsterven, rust. Ergens is het ook troostvol, de herhaling van dat wat was en weer zal komen. Het weten dat na de koude winter de lente weer zal uitbotten. Dat voor alles een vastgestelde tijd is onder de hemel. Want ik zie de seizoenen ook terug in mijn eigen leven. Soms in de concrete, uiterlijke dingen – de activiteit en het bezig zijn. Soms innerlijk, mentaal en geestelijk.
Op dit moment, zoals je misschien al wel had opgemerkt, is het hier maar stil. Een soort rustseizoen voor tekentuintje. Het voelt ook alsof dit voor mijzelf niet echt een bloeiseizoen is. Niet dat er niets gebeurt, integendeel. Er wordt geleefd en gezorgd. Gedacht en gedaan. Ik moeder. En ik rommel. En ik denk en praat. En ‘ondergronds’ gebeurt er van alles. Soms zijn de dagen grijs en wolkerig. Maar er worden dingen geleerd, ontdekt. Soms is die rust gewoon hard nodig. Zo heb ik aan het begin de veertigdagentijd de instagram-app van mijn telefoon verwijderd om te vasten van dit social medium. Want naast het mooie ervan, brengt het ook veel ruis en afleiding met zich mee. En dat gaf me lucht – want ik voelde vaak niet de ruimte voor tekenen, voor inspiratie, voor delen. Het is tegelijk ook lastig, want naast dat ik me niet bezighield met instagram en het plaatsen van tekeningen en posts en stories, lag en ligt ook tekentuintje zelf een beetje stil. Geen opdrachten, weinig bestellingen. En toch voelt het ook goed om dat de ruimte te geven. Om het zo te laten zijn als het nu is en niet meer te willen of maar te streven. Ik vind het moeilijk hoor, maar ik leer. Ik leer meebewegen. Accepteren. Vertragen. Want langzamer leven, dat wil ik zo graag maar vind ik zo moeilijk. Met de seizoenen leven is een levenskunst en ik oefen het.
Morgan Harper Nichols maakt en schrijft prachtige kunst over bloemen en hun seizoenen. En soms zijn er van die tekeningen en teksten van haar die van binnen resoneren, zoals degene die je hieronder vindt. Er is schoonheid in zowel het mooie als het minder mooie te vinden. En in alles mogen we vertrouwen. Want altijd is er genade.
Buiten zag ik de wisseling van de seizoenen. Wat heerlijk dat het lente is. In de tuin ben ik graag te vinden, zeker deze maanden. Buiten zijn. Elke week even rommelen en vegen. Verwacht nog altijd geen grootse tuinactiviteiten hoor, maar we maakten een klein stukje tuin achter het schuurtje. We zaaiden bloemen en nog wat groente. We verpootten kleine plantjes. En vooral: ik geniet intens van alles wat opkomt en bloeit. Ons grasveldje heeft madeliefjes en vergeetmijnietjes en rozepaarse bloemen aan de rand waarvan ik de naam niet ken. In de grote bak tegen de schutting verschenen aangewaaide boterbloemen. En de schuimbloem die we vorig jaar in de border plantten bloeit zo sprookjesachtig uitbundig – ik vind haar een schoonheid. De bomen bloesemden en de kleine blaadjesconfetti versiert nu onze tuin. De wind laat de bomen ruisen. En als ik dan de warme zon op mijn gezicht voel, tel ik mijn zegeningen.
Reactie plaatsen
Reacties
Topper! Ben benieuwd hoe het tuintje achter de schuur gaat uitpakken, leuk hoor.