Het is weer langer licht en na het avondeten stapte ik pas de deur uit voor een wandeling. Het was best even geleden dat ik dit rondje alleen liep. Vorig jaar rende ik het, maar dat ligt alweer een tijdje stil. Na de eerste drie taaie maanden van mijn zwangerschap ben ik eigenlijk al heel blij dat ik weer beweeg en buiten kom. En ik probeer elke week een paar keer een lange wandeling te maken. Meestal is dat met mijn dochtertje, of manlief, of een vriendin. Maar vandaag dan eens alleen en ik voelde weer hoe fijn dat is – wandelen in mijn eentje.

Ooit las ik eens over iemand die gestopt was met het wassen van haar haren, wat even doorbijten was maar daarna een prachtige volle bos haar opleverde. Dat fascineerde me en ik dook in meer van dit soort verhalen, maar durfde het experiment zelf uiteindelijk niet aan (de griezelverhalen over wekenlange vette plukken weerhielden me ervan). In de loop van de jaren las ik echter meer over de nadelen van onze vloeibare shampoos:

Wat in mijn kledingkast ligt, is door iemand gemaakt - het is door verschillende makers-handen gegaan en door mensen in elkaar gezet. Ooit dacht ik daar niet of nauwelijks over na. Maar toen ik studeerde kwam het nieuwsbericht over ingestorte kledingfabrieken in Rana Plaza langs en ik was geschokt dat daar in blijkbaar erbarmelijke omstandigheden onze kleding werd gemaakt. Ik begon me een beetje te verdiepen in de kledingindustrie en kwam in eerste instantie nog niet verder dan een zwarte lijst van merken die volgens 'rank a brand' (dat is een merkchecker, tegenwoordig heten ze 'Good On You' en vind je ze hier) het laagst scoorden. Daar wilde ik geen kleding meer kopen. In de loop van de jaren kocht ik af en toe een fairtrade kledingstuk, maar echt een gewoonte was het nog niet. Totdat ik samen met mijn schoonzusje de documentaire The True Cost keek – het raakte me: de slechte omstandigheden, de vervuiling, de nare behandelingen van de fabrieksarbeiders, het consumentisme in onze westerse maatschappij. Een vrouw die in een kledingfabriek werkt, zegt in die documentaire: ‘Ik geloof dat deze kleren geproduceerd zijn met ons bloed’. Dat kwam binnen en daar ging bij mij een knop om: ik wilde het echt anders doen. Want ik zag hoe het zat: mijn leven hier is echt verbonden met de levens van mensen daar door de keuzes die ik maak. Wat ik aan kleding koop, doet er dus toe.

Een blog op de valreep van het oude jaar. De laatste weken van november en het begin van december waren vol, vol met tekenen voor kerst en de adventskalender, het verwerken van bestellingen, tijd die opging aan allerlei andere dingen en daar tussendoor verhalen en gedachten over het lijden ver weg en ook dichtbij om me heen. Er ontstond een beetje slapeloosheid, een beetje stress en een bijbehorende vicieuze cirkel met een down gevoel. Niet dramatisch hoor, maar ook niet fijn. Ondertussen slaap ik gelukkig weer goed en voel ik me beter, maar toen ik erin zat dacht ik: ik verlang naar een beetje ruimte en om straks even geen teken-druk te hebben. En zo groeide er een idee waarvoor ik een zetje kreeg toen ik het boek De kracht van rust van Mirjam van der Vegt las: ik ga in januari een maand lang niet werken aan nieuwe op-maat-opdrachten. (Dat betekent niet dat je me niet kunt mailen hoor, ik ben gewoon bereikbaar, maar wel dat ik pas in februari zal beginnen aan iets nieuws). En om de lege ruimte die dan ontstaat niet zomaar doelloos op te laten vullen, besloot ik er ook maar bij om instagram een paar dagen per week te blokkeren.

You can never get a cup of tea large enough or a book long enough to suit me - C.S. Lewis

Pas was het zo’n grijzige en bewolkte dag met wat regenbuien, maar toen ik ´s avonds na het eten een rondje ging hardlopen piepte de zon voorzichtig tussen de wolken door. Het ruikt in deze tijd van het jaar buiten zo fijn na de regen. Ik rende langs de rietkragen en knotwilgen naast een kanaaltje en alles was zo groen. Boven het water hing een damp en de zon maakte gouden vlekjes op het water. Ik vond het sprookjesachtig mooi. Toen ik langs de vlierbloesem wandelde (ja, ik mag van Evy ook nog wandelen tussen het rennen door) ademde ik de geur diep in. En ik voelde me alsof alles even samenviel. En ik dacht: dat is wat natuur kan doen. De schoonheid en hoe het je zintuigen prikkelt, kalmeert en sust en hoe het alles even in een groter perspectief zet. Dat piekeringen even niet meer zo belangrijk lijken. En dat je je even heel gelukkig kunt voelen.

De eerste blog op tekentuintje – dat is er één waar ik wat meer vertel over mezelf en hoe tekentuintje er is gekomen. Nou verrassend, maar ik ben dus Roeliene – en ik houd van theeleuten (de hele dag door), groen, chocola, de geur van het bos, bloemen, kneuterig in huis en tuin bezig zijn, lezen en nog een heleboel meer. Waaronder ook tekenen :). Als klein meisje deed ik dat al graag, ik tekende vaak illustraties uit boeken na of gewoon iets wat ik mooi vond en heb verschillende schetsboeken (al dan niet vol) versleten. Ondertussen wilde ik later in een bloemenwinkel gaan werken, boerin of juf worden.